Rzucanie piłki, a w związku z tym i rola pitchera, jest nie do przecenienia. Wysoka klasa pitchera często decyduje o zwycięstwie drużyny i odwrotnie, błędy przez niego popełniane zwykle kończą się zdobyciem punktów przez drużynę przeciwną.
Pitcher jest zawodnikiem wyspecjalizowanym w swym zadaniu i zwykle nie występuje w kolejce batterów (chyba że nakazują tego ligowe przepisy) w czasie gdy drużyna gra jako team at bat.
Pitcher zajmuje pozycję w centralnym punkcie bazowego kwadratu w odległości 60 stóp od catchera, do którego kierowane są jego rzuty. Każdy z pitcherów ma swoją własną technikę rzutu, lecz można wyróżnić w nich pewne zasadnicze wspólne cechy. W pierwszym momencie pitcher trzyma piłkę w dłoni za plecami. Przebierając palcami stara się uchwycić piłkę tak, by najskuteczniej ją uwolnić w końcowej fazie rzutu. Następnie lekko przysiadając na jednej nodze wykonuje półobrót, jednocześnie wykonując wypad ciałem z jednoczesnym potężnym wymachem ręki, w której trzyma piłkę. W końcowej fazie zamachu uwalnia piłkę, która szybuje w kierunku catchera. Wyrzut kończy się przysiadem, w którym hamowana jest energia bezwładności ciała. Pitcher po wykonaniu rzutu szybko podnosi się by być gotowym na ewentualne wyłapanie piłki odbitej przez battera przeciwnej drużyny, gdy ta znajdzie się w jego zasięgu. Taka sytuacja nie jest częsta, lecz zwykle prowadzi do zbicia zawodnika lub w sprzyjających okolicznościach double, a nawet triple play.
To co na pierwszy rzut oka może się wydać łatwym, w istocie jest nie tylko wymagającym fizycznie, lecz i technicznie zadaniem. Piłka rzucona przez pitcherów profesjonalnych, grających w głównych ligach, osiąga prędkość do 150 kilometrów na godzinę. Piłka musi być rzucona precyzyjnie, gdyż aby zostać zaliczona jako prawidłowa (prowadząca do zbicia – strike out zawodnika at bat), musi nadlecieć do łapiącego ją catcheraodpowiednim torem. Dodatkowo pitcher nadaje piłce rotację by odpowiednio zmodyfikować tor oraz by w chwili kontaktu z kijem w czasie uderzenia możliwie jak najbardziej utrudnić batterowi dalekie, płaskie odbicie, które zagwarantuje mu dostatecznie dużo czasu na zdobycie bazy lub nawet da mu home run. Wprawni pitcherzyposiadają wiele technik rzutów. Najczęściej stosowana jest fastball, kiedy to piłka wyrzucona jest z możliwie jak największą prędkością i podąża po torze prostoliniowym w kierunku catchera.
Innymi typami rzutów są curveball, slider, changeup, forkball i knuckleball.
Rzucanie piłki jest także wyzwaniem fizycznym. W ciągu przeciętnego meczu następuje od 120 do 170 rzutów. Z tego względu tylko w rzadkich przypadkach ten sam pitcher gra przez całą grę. Zwykle w ciągu meczu zmieniany jest przez rezerwowego, tzw. relief pitcher. Rezerwowi znajdują się w wydzielonym miejscu, które jest zwykle prostokątnym obszarem ogrodzonym wysokim parkanem i leżącym na skraju boiska, zwanym bullpen (dosłownie “zagroda dla byków”) . W momencie konieczności wymiany relief pitcher zostaje wywołany (współcześnie za pomocą radiotelefonu lub telefonu komórkowego) i po krótkiej rozgrzewce dokonywanej na skraju boiska wchodzi do gry. Jako że w profesjonalnych ligach drużyny prowadzą bardzo intensywne rozgrywki (nawet do sześciu meczów tygodniowo), po kilku meczach pitcher zwykle musi się udać na kilkudniowy odpoczynek w celu odzyskania sił.
Interesującym aspektem gry pitchera, a dla osób niezorientowanych nawet komicznym, jest sposób komunikowania się pomiędzy pitcherem a catcherem. Komunikacja taka jest konieczna w celu ustalenia rodzaju rzutu. Pitcher wysyła sygnały do swego partnera za pomocą umówionego wcześniej systemu gestów zwykle dotykając w odpowiedni sposób daszka czapki, uszu, nosa lub innych części ciała. Kod musi być często modyfikowany, nawet kilka razy w czasie jednego meczu, by nie został rozszyfrowany przez drużynę przeciwną.
Źródło : https://mlb.com.pl/zasady_gry/rzucanie_pitching